II
Voortgaande op Freuds bevindingen die reeds in zeer veel psychologische stromingen ook nog eens bevestigd worden, kunnen we stellen dat onze eerste levensjaren het meest impact hebben op hoe wij de wereld, en meer bepaald mensen, gaan bekijken of hoe wij ze ondervinden.
Het blijkt namelijk dat ouders voor een kleine baby en peuter, ahw de hele maatschappij vertegenwoordigen. Voor een klein kind vormen zij het prototype van ‘de mens’.
Hoe zij met hun kind omgaan geeft aan deze nieuwe persoon in wording het idee dat alle mensen zo met hem/haar zullen omgaan .
Normaal moet dat proces, met hechting gevolgd door afstand nemen, vlot verlopen en kan het kind daardoor in veiligheid en geborgenheid een eigen persoonlijkheid verder ontwikkelen.
Hij zal zijn eigen persoonlijkheid gewoon ervaren als evenwaardig aan anderen.
Heeft het kind echter op één of andere manier signalen opgevangen dat het “niet o.k.is”, niet waardevol, niet de moeite waard om geliefd te zijn,… of “ dingen doet die niet o.k.zijn”, dingen niet op de juiste manier aanpakt, geen waardevolle talenten heeft….dan gaat deze persoon het leven in met het idee dat hij “altijd” niet de moeite waard is om geliefd te zijn, en “nooit” dingen goed aanpakt.
Het feit dat een signaal verkeerd is, wordt door de ouders niet altijd opgemerkt, sommigen zijn overtuigd dat ze goed doen.
Anderen doen dan wel opzettelijk gemeen tegen een kind omdat ze met eigen verwrongen persoonlijkheden zitten.
Sommigen zetten stappen die een kind tekenen voor het leven, omdat ze zelf niet de kracht vinden om iets goed aan te pakken.
Vervangers van de ouders kunnen een goede invloed hebben, maar kunnen het eerste impact niet ongedaan maken.
De ene persoon kan zo veel meer te verduren gehad hebben en daardoor veel meer wonden en littekens hebben dan de andere, dus veel angstiger zijn, afhankelijk van hoe negatief zijn ouders omgingen met hem, ofwel van toevallige omstandigheden (zoals ongelukken, rampen..), ofwel of de ouders afwezig waren (overlijden, adoptie…)…
Soms zijn het zelfs niet echt opvallende feiten, maar gewone toevallige omstandigheden in het leven van de ouders die maken dat zij niet voldoende aandacht kunnen opbrengen voor hun kind, waardoor dit zichzelf ervaart als niet gewenst of verwaarloosbaar.
Hoe sterker dit ervaren wordt, hoe angstiger en meer op zichzelf aangewezen het kind zich voelt of hoe meer het hunkert naar een juiste bevestiging van zijn persoonlijkheid.
Een kind dat niet zo goed gehecht is blijft wanneer hij volwassen wordt dus altijd op zijn hoede voor de andere mensen , want hij verwacht van hen op één of andere keer de bevestiging van deze zaken waar hij diep in zijn binnenste van overtuigd geraakt is.Hij ervaart eveneens alle anderen als bedreigend, als personen die in staat zijn hem te kwetsen.
VERVOLG : III Hoe een verkeerde hechting zich kan uiten
publiciteit :
SOULMATES DE ULTIEME SPIEGEL 